Rouwverwerking na het verlies van een baby

Rouwverwerking na het verlies van een baby in de zwangerschap, rond de bevalling of kort daarna, krijgt niet altijd direct de aandacht die nodig is. Dat hoeft niet erg te zijn. Iedereen geeft er aandacht aan op zijn of haar moment. Dat het nooit te laat is om je rouwproces aandacht te geven en je jouw proces aangaat op jouw moment, laat het verhaal van Liesbeth zien.

Onverwerkte rouw

Ze is de zeventig gepasseerd en ze is via haar huisarts bij mij terecht gekomen. Ze heeft de afgelopen jaren veel lichamelijke klachten gehad. Al die klachten werden succesvol behandeld, waardoor ze verdwenen. Het enige dat overbleef was een zeurende hoofdpijn. Daar kon geen fysieke oorzaak voor gevonden worden. Toen haar huisarts doorvroeg naar haar verleden, kwam het verlies van haar kinderen naar boven. Vijftig jaar geleden heeft ze vier kinderen verloren, één in de zwangerschap en drie in de leeftijd van een half tot anderhalf jaar.

Niemand had in die tijd oog voor de impact van haar  verliezen, voor haar verdriet en de leegte die haar kinderen achterlieten. Niemand vroeg er ooit nog naar en iedereen ging gewoon door met leven. Dat moesten zij en haar man ook maar doen, werd hun gezegd. Zowel door hun toenmalige huisarts en andere zorgprofessionals als door hun familie en vrienden. Gewoon doorgaan…dat deden ze dan maar. En dat lukte ze goed, totdat haar man een paar jaar geleden ziek werd.

Inmiddels is duidelijk dat haar man niet meer beter wordt en dat ze ook van hem binnenkort afscheid moet gaan nemen. Dat vooruitzicht werd haar te veel. Het idee om het verlies van haar kinderen vanaf dat moment alleen te moeten dragen, vloog haar aan. Het maakte haar angstig en onzeker en ze zag op tegen de toekomst. Ze wist niet of ze dit verlies er óók nog bij kon hebben.

Rouwverwerking jaren na het verlies

Twee lange sessies heb ik met haar mogen werken. Het verlies van haar kinderen werd eindelijk bespreekbaar. Ik kon goed merken dat ze het niet gewend was om over haar verliezen en gevoelens te praten. Dat had ze al die jaren niet gedaan, vijftig jaar lang werd alles rondom haar kinderen stilgezwegen. Wat een opluchting was het voor haar om te kunnen praten over alles wat er was gebeurd.

Ze vertelde over het kindje dat in haar buik was overleden en over de kinderen die veel te kort hebben geleefd. Haar verdriet, haar eenzaamheid en het gemis. De bezoeken aan verschillende ziekenhuizen en klinieken en over de kindjes die in een couveuse hebben gelegen en die ze veel te weinig heeft vastgehouden. Over de verdrietige momenten en de mooie momenten. Over de schuldgevoelens, angsten en belemmeringen die ze al die jaren heeft gehad. Én over de liefde voor haar overleden kinderen, die ze nu weer beter kan voelen. Oók voor het kindje dat in haar buik was overleden. Die telde ze eerder eigenlijk nooit mee.

Na de eerste sessie werd haar hoofdpijn al snel minder. Ze had erover gepraat met haar man en een paar andere mensen die dicht bij haar staan. Het onderwerp was bespreekbaar geworden. Dat voelde voor haar ongemakkelijk, want “het was al zo lang zo”. Maar het voelde ook goed. Het gaf haar rust om erover te kunnen vertellen, al was het nog steeds met weinig woorden.

Handvatten en vertrouwen voor de toekomst

In de tweede sessie keken we naar het nu en de toekomst. Ze had nog een paar dingen te doen om nog meer stappen te zetten in haar rouwverwerking én om zich voor te bereiden op een leven zonder haar man. Ze weet nu wat ze nodig heeft en ze heeft handvatten hoe ze ervoor kan zorgen dat ze krijgt wat ze nodig heeft, op haar manier. Toen we de sessie afsloten, zei ze: “Dank je wel, Esther. Dankzij jou is alles bespreekbaar geworden en dat is een enorme opluchting! Ik ga weer met vertrouwen de toekomst in en ik voel dat ik het weer aankan met de handvatten die je me gegeven hebt. Ik ga er weer wat van maken!”

Iedereen heeft op een ander moment in het leven ruimte om aandacht te geven aan zijn of haar verlies of verliezen. Er kunnen tal van redenen zijn om het uit te stellen. Bewust of onbewust. En het is nooit te laat om er iets mee te doen. Het is nooit te laat om je verlies en alle bijbehorende emoties de benodigde aandacht te geven, zodat er weer ruimte komt voor de mooie dingen in het leven én zodat er weer kracht komt voor de nieuwe uitdagingen in het leven. Rouwverwerking na het verlies van een baby kan op elk moment waarop je zelf voelt dat het nodig is; of dat nou na een paar maanden is of na vijftig jaar…. Beter later dan nooit, maar natuurlijk het liefst voordat er klachten ontstaan!

Heb jij iets vergelijkbaars meegemaakt en ben je op zoek naar hulp? Plan dan geheel vrijblijvend een kennismaking in!